«جد» در لغت به معنی عظمت و علو است ،به پدر بزرگ هم جد
می گویند ؛زیرا دارای عظمت و بالایی و بزرگی است . درباره خداوند
هم به همان معنای علو و عظمت بکار می رود ...اما چرا این بحث در قرآن
مطرح شده است ؟ چون در بین جن ها هم گروهی بی عقل و بی سواد یا
کم سواد بوده و هست که برای خدا شریک ، فرزند و همسر قائل بودند و نسبت
به ذات خداوند افراط و تفریط می کردند :یَقُولُ سَفیهُنا عَلَی اللَّهِ شَطَطاً 1
شطط" (بر وزن وسط) به معنى خارج شدن از حد اعتدال و دور افتادن است،
لذا به سخنانى که دور از حق است، شطط گفته مىشود، و نیز به همین دلیل
حاشیه نهرهاى بزرگ که از آب فاصله زیادى دارد و دیوارههایش بلند است" شط"
نامیده مى شود .یعنی کسی که فکر کند خداوند دارای شریک یا فرزند و... است
از حق و حقیقت توحید فاصله ها دارد . لذا خداوند برای پاسخ به این تفکر غلط
جنی ها می فرماید: وَ أَنَّهُ تَعالى جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً 2
بنابراین اینکه گفته شده که جدِّ خدا زیاد است؛ یعنی عظمت و شکوه او زیاد است و
منزه از فرزند و ...است.هر کسی که این طرز تفکر نسبت به خداوند داشته باشد ،
سفیه و کم عقل است اعم از جن و انسان باشد.!!!!!!!!
1-سوره جن ؛ آیه4
2- همان ایه 3
